dr n. med. Beata Pawlus

Lekarz kierujący Oddziałem Neonatologii w Szpitalu Specjalistycznym im. Św. Rodziny w Warszawie. Pediatra, specjalista neonatolog, etyk praktyki lekarskiej i opieki medycznej. Zawodowo od zawsze związana z najmniejszymi pacjentami, noworodkami, wcześniakami i ich rodzicami. Od lat zaangażowana w promocję karmienia piersią, Członek Rady Naukowej Fundacji Bank Mleka Kobiecego i Konsultant Kliniczny Regionalnego Banku Mleka w Warszawie. Autorka licznych publikacji naukowych z zakresu neonatologii oraz popularnonaukowych poświęconych rozwojowi dziecka w najwcześniejszym okresie
życia.

„Każdy, choćby najkrótszy okres czasu, w którym rodzice mogą kangurować noworodki jest niezastąpioną formą terapii, szczególnie dla noworodków urodzonych przedwcześnie, z małą lub bardzo małą urodzeniową masą ciała. Kangurowanie to we współczesnej neonatologii metoda wspomagająca leczenie najmniejszych pacjentów czy wręcz jeden z elementów procesu leczenia. To właśnie ciało mamy lub taty jest najlepszym miejscem dla procesu zdrowienia wcześniaków. Już kilkuset gramowe maleństwa, podłączone do respiratora, mogą być kangurowane przez rodziców. Kontakt „skóra do skóry” matki i noworodka powinien trwać nieprzerwanie od pierwszej minuty życia dziecka do zakończenia pierwszego karmienia piersią. Jednak w przypadku dzieci chorych lub urodzonych przedwcześnie jest to niemożliwe. Możliwość kangurowania przychodzi później, wraz ze stabilizowaniem się ich stanu zdrowia. Kangurowane noworodki szybciej przybierają na wadze, łatwiej ustępują ich zaburzenia oddychania, wzmacnia się ich układ immunologiczny. W późniejszym okresie obserwujemy, że dzieci lepiej śpią, rzadziej miewają kolki. Kangurowanie pozytywnie wpływa również na mózg dziecka, aktywuje u noworodków szybsze tworzenie się połączeń między neuronami oraz pobudza ośrodki związane z emocjami i budowaniem więzi społecznych.”

dr n. med. Beata Pawlus